بر لبم تا که خنده پیداشد

گل او هم به خنده ای وا شد

هر چه بر من زمانه می افزود

گل غم را از آن نصیبی بود

همچو جان در میان سینه نشست

رشته عمرما به هم پیوست

می کنم چون درون سینه نگاه

گل غم مست جلوه خویش است

گل گلزار او همین غم بود

که بهارش خزان نخواهد داشت